Το Ποντίκι
του Ξενοφώντος Μπρουτζάκη
Ένα από τα θεμελιωδέστερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας υπήρξε η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας. Πρόκειται για μια πορεία μέσα από την οποία ο άνθρωπος οδηγήθηκε από την αποκτήνωση στον εξανθρωπισμό του. Το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, που με συγκλονιστικό τρόπο έθεσε ο Μαρξ, αποτελεί μια πλευρά της κυριακάτικης αργίας, που η κατάργησή της επιστρέφει σαν εφιάλτης. Η Κυριακή λειτουργεί σαν μια όαση μέσα στο καταπιεστικό καθεστώς της εργασίας, σαν ένας σύντομος παράδεισος όπου ο άνθρωπος βρίσκει τον χρόνο να έρθει σε επαφή με την ίδια του την ύπαρξη. Ακόμα και η θρησκεία, για δικούς της λόγους, μας προτρέπει να αφιερώσουμε αυτή τη μέρα στον Θεό... Μια μέρα για τον εαυτό μας, για τη ζωή μας, για τα όνειρά μας είχαμε κι ήλθαν οι τραγικές συγκυρίες να καταστρατηγήσουν το ελάχιστο, το μη περαιτέρω, το έσχατο δικαίωμά μας στην ανάπαυλα – όχι στην απόλαυση πλέον, όχι στην ευτυχία, αλλά στην τελευταία μας ανάσα.
Εκείνη την ανάσα που μόλις μας κρατά ζωντανούς προς χάρη των δανείων, των λογαριασμών και γενικά των χρεών μας και των υποχρεώσεών μας που φορτωθήκαμε και που μας φόρτωσαν. Μαζί με τις νέες μόδες που μας επιβάλλει η κακή μας μοίρα, όπου το ωράριο διευρύνεται... δημιουργικά, οι πληρωμές είναι είδος προς εξαφάνιση και η περίθαλψη μια θρασεία απαίτηση, ο εργαζόμενος είναι αντιμέτωπος με μια νέα εποχή, όπου η κυριακάτικη εργασία θα είναι το αυτονόητο δικαίωμα κάθε επιχειρηματία...
Αν τα πετύχουμε όλα αυτά, θα μας δώσει συγχαρητήρια ο Σόιμπλε και η Μέρκελ κι ένα σωρό μαζί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, πράγμα που θα πανηγυριστεί δεόντως από τις ειδήσεις του Mega και θα μας καταστήσει για μια ακόμα φορά υπερήφανους ως Έλληνες. Είναι χαρακτηριστικό, όσον αφορά την εργασία και ιδιαίτερα την εργασία της Κυριακής, το ότι αρχίζει να καθιερώνεται μέσα από ευχάριστα happenings αυτό που έγραφε ο Ναπολέων στις 5 Μαΐου του 1807 από το Οστερόντ: «Όσο περισσότερο θα δουλεύουν οι λαοί μου, τόσο λιγότερη φαυλότητα θα υπάρχει»... «Είμαι η εξουσία [...] και θα μπορούσα να διατάξω για την Κυριακή, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, να ανοίγουν όλα τα μαγαζιά και να επιστρέφουν οι εργάτες στη δουλειά τους!»...
* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1819 στις 3 Ιουλίου 2014
Ένα από τα θεμελιωδέστερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας υπήρξε η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας. Πρόκειται για μια πορεία μέσα από την οποία ο άνθρωπος οδηγήθηκε από την αποκτήνωση στον εξανθρωπισμό του. Το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, που με συγκλονιστικό τρόπο έθεσε ο Μαρξ, αποτελεί μια πλευρά της κυριακάτικης αργίας, που η κατάργησή της επιστρέφει σαν εφιάλτης. Η Κυριακή λειτουργεί σαν μια όαση μέσα στο καταπιεστικό καθεστώς της εργασίας, σαν ένας σύντομος παράδεισος όπου ο άνθρωπος βρίσκει τον χρόνο να έρθει σε επαφή με την ίδια του την ύπαρξη. Ακόμα και η θρησκεία, για δικούς της λόγους, μας προτρέπει να αφιερώσουμε αυτή τη μέρα στον Θεό... Μια μέρα για τον εαυτό μας, για τη ζωή μας, για τα όνειρά μας είχαμε κι ήλθαν οι τραγικές συγκυρίες να καταστρατηγήσουν το ελάχιστο, το μη περαιτέρω, το έσχατο δικαίωμά μας στην ανάπαυλα – όχι στην απόλαυση πλέον, όχι στην ευτυχία, αλλά στην τελευταία μας ανάσα.
Εκείνη την ανάσα που μόλις μας κρατά ζωντανούς προς χάρη των δανείων, των λογαριασμών και γενικά των χρεών μας και των υποχρεώσεών μας που φορτωθήκαμε και που μας φόρτωσαν. Μαζί με τις νέες μόδες που μας επιβάλλει η κακή μας μοίρα, όπου το ωράριο διευρύνεται... δημιουργικά, οι πληρωμές είναι είδος προς εξαφάνιση και η περίθαλψη μια θρασεία απαίτηση, ο εργαζόμενος είναι αντιμέτωπος με μια νέα εποχή, όπου η κυριακάτικη εργασία θα είναι το αυτονόητο δικαίωμα κάθε επιχειρηματία...
Αν τα πετύχουμε όλα αυτά, θα μας δώσει συγχαρητήρια ο Σόιμπλε και η Μέρκελ κι ένα σωρό μαζί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, πράγμα που θα πανηγυριστεί δεόντως από τις ειδήσεις του Mega και θα μας καταστήσει για μια ακόμα φορά υπερήφανους ως Έλληνες. Είναι χαρακτηριστικό, όσον αφορά την εργασία και ιδιαίτερα την εργασία της Κυριακής, το ότι αρχίζει να καθιερώνεται μέσα από ευχάριστα happenings αυτό που έγραφε ο Ναπολέων στις 5 Μαΐου του 1807 από το Οστερόντ: «Όσο περισσότερο θα δουλεύουν οι λαοί μου, τόσο λιγότερη φαυλότητα θα υπάρχει»... «Είμαι η εξουσία [...] και θα μπορούσα να διατάξω για την Κυριακή, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, να ανοίγουν όλα τα μαγαζιά και να επιστρέφουν οι εργάτες στη δουλειά τους!»...
* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1819 στις 3 Ιουλίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου