Δεν είναι μια απλή απεργία πείνας

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Ας ξεκινήσουμε απο την αρχή. Ή μάλλον ακόμη πιο πίσω. Θυμόσαστε το «μαύρο» στην αλήστου μνήμης ΕΡΤ; Αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε -όπως υλοποιήθηκε και με τις συνέπειες που είχε- επειδή ετρώθη το κύρος του πρωθυπουργού: η τζαναμπέτικη παρεοκρατία της ΕΡΤ, του σαμποτάρισε την προβολή των διεθνών του συναντήσεων, επιτυχιών κ.ο.κ.

Έτσι και με το εξαιρετικά επικίνδυνο νομοθέτημα για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας/«τύπου Γ». (Δηλαδή για τη μετάβαση του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος από μια χαλαρότητα του τυχαίου -ψέματα: του φαινομενικά τυχαίου- της ποινικής μεταχείρισης, σε μια πρακτική που ακόμη και στις ΗΠΑ θα προσέκρουε στην απαγόρευση του cruel and unusual punishment). Επειδή η διαφυγή του Χριστόδουλου Ξηρού ξεφτίλισε τις διωκτικές αρχές (= την Ελληνική Αστυνομία του αυτοφυγαδευθέντος κ. Δένδια, με την οποία είχε ταυτισθεί ο Πρωθυπουργός κατά τις «επιτυχίες» της) και εξέθεσε τη Δικαιοσύνη (που έχει -δεν έχει;- την εποπτεία του σωφρονιστικού συστήματος, των αδειών, του επισκεπτηρίου, των συνθηκών κράτησης εν γένει), την οποία έκτοτε θαυμάσαμε σε λαμπρές επιδόσεις κατά την έκφραση του «κοινού περί δικαίου αισθήματος», γι' αυτό και δρομολογήθηκε το αδιανόητο νομοθέτημα, προς το οποίο -καθυστερημένα, έστω- εναντιώνεται μεγάλο μέρος του νομικού κόσμου, της κοινωνίας πολιτών και (θαύμα! θαύμα!) των ΜΜΕ.

Πίσω από τις διατάξεις ακραίας αυστηρότητας -η έννοια της άδειας περίπου χάνεται, το επισκεπτήριο θαμπώνει, οι συνθήκες κράτησης βαραίνουν κ.ο.κ., για εγκλήματα που τσουβαλιάζονται ως ιδιαίτερης επικινδυνότητας και απαξίας- ελλοχεύει μια αδιανόητη «αντικειμενικοποίηση» της ποινικής μεταχείρισης. Εγκλήματα, δηλαδή, μαφιακού χαρακτήρα δίπλα σε εκείνα που ξεκινούν με το στίγμα της τρομοκρατίας και διασταυρώνονται με την εγκληματική οργάνωση «ομογενοποιούνται», προκειμένου να μην μπορεί η σωφρονιστική πρακτική να λάβει υπόψη της την ατομική περίπτωση και συμπεριφορά. (Αυτό, τη στιγμή που στην Ελλάδα «βρέχει» μακροχρόνιες καθείρξεις, αν όχι ισόβια. Αυτό, την στιγμή που ο υπερπληθυσμός των φυλακών, οι πραγματικές συνθήκες κράτησης, αλλά ήδη και η παρανοϊκή διάρκεια των δικών με την βολική προσφυγή στο ακραίο μέτρο της προφυλάκισης -βαφτισμένο «προσωρινή κράτηση», για λόγους πολιτικής ορθότητας- ατιμάζει όλο το σύστημα. Δηλαδή τον Έλληνα πολίτη που το ανέχεται: ο Έλληνας πολίτης -όχι «η Ελλάδα» αφηρημένα- καταδικάζεται πλέον, ως ρουτίνα, στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).

Ως εδώ, τίποτε το ακριβώς άγνωστο. Ίσχυαν όλα αυτά και προτού εκδηλωθεί η μαζική απεργία πείνας εκατοντάδων φυλακισμένων -δεν θα μπούμε στην αριθμολογία: πάντως πολλοί είναι απεργοί πείνας γνήσιοι, δηλαδή με διακινδύνευση της υγείας τους, ή και απεργοί δίψας ακόμη, μέσα στο ελληνικό καλοκαίρι- η οποία, μέσω και των ξένων media, ξυπνάει και τα δικά μας ΜΜΕ. (Βέβαια, άμα συγκρίνει κανείς με τη μιντιακή κάλυψη π.χ. της «μικρής ΔΕΗ», βλέπει πόσο χαμηλά βρίσκεται ακόμη στις προτεραιότητες το θέμα των φυλακών).

Να σας πούμε όμως το άλλο: επειδή ακριβώς και στην κυβέρνηση αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν αντιληφθεί ότι «κάτι επικίνδυνο σιγοβράζει», είχε εκδηλωθεί διακριτικά μια τάση να συμμαζευτεί αυτή η νομοθετική ακρότητα. Να τροπολογηθεί, να επαναδιατυπωθεί -αντιθετικά βέβαια, αλίμονο!, όμως να συμμαζευτεί. Μόνο που... τι συνέβη; Στις μεν τάξεις των κυβερνητικών, κανείς δεν θέλει να πάρει την ευθύνη να επισπεύσει το συμμάζεμα, να πάρει πάνω του μιαν υπαναχώρηση από την ακρότητα. Στις δε τάξεις των συριζαίων, πάλι επικρατεί η αίσθηση ότι δεν θάπρεπε να αφεθεί η ευκαιρία για μια μετωπική σύγκρουση (υπέρ των δικαιωμάτων κ.ο.κ). Αποτέλεσμα: καβγάς χωρίς διέξοδο...

Α, ναι, σημειώστε και το άλλο: το εκρηκτικό μείγμα που υπάρχει στις φυλακές (ανθρώπων, θυμίζουμε, όχι αριθμών ή «περιπτώσεων»), έχει βαθμιαία αρχίσει να διαφεντεύεται απο τα δυναμικά/μαφιακά στοιχεία. Συνειδητοποιεί κανείς τι μπορεί να σημαίνει απεργία πείνας υπό τέτοιες συνθήκες;