Πρώτο Θέμα
του Παν.Μπουσμπουρέλη
H περίοδος είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Η νέα κυβέρνηση καλείται να αποδείξει σε εταίρους και πιστωτές ότι η εκτροπή της οικονομίας την τελευταία διετία είναι μαγική εικόνα. Πράγματι, υπό όρους θα μπορούσε -και μπορεί- να είναι έτσι. Γιατί μόνο μια κυβέρνηση που δεν θα ήθελε να μειώσει το Δημόσιο, δεν θα έδινε ποτέ κίνητρα, δεν θα διευκόλυνε ποτέ τις ιδιωτικές επενδύσεις και, κυρίως, θα λειτουργούσε με κοντόφθαλμη μικροπολιτική θα οδηγούσε τη χώρα στη σημερινή αναξιοπιστία. Είναι όμως πολύ αργά ή υπάρχει ακόμα και τώρα χρόνος για μια σύνθεση οικονομικής πολιτικής που θα δώσει μήνυμα σε εταίρους και πιστωτές ότι μπορούμε με προσαρμογές και διευκολύνσεις να παραμείνουμε στο ευρώ; Και αν δεν είναι σοβαρό κίνητρο η απόσχιση χρέους ύψους 50 δισ. ευρώ, τότε ποιο είναι;
Για την επόμενη μέρα, όσο απαράδεκτος είναι ο Ράιχενμπαχ όταν ανοίγει και πάλι το θέμα του μισθολογικού κόστους άλλο τόσο λανθασμένη είναι η γραμμή των τριών περί μη απολύσεων στο Δημόσιο. Και επειδή από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε επαναλάβει πολλές φορές τα περί δικαίωσης της Αριστεράς διαχρονικά σε πάρα πολλά ζητήματα, τα αντανακλαστικά της θα πρέπει να δουν το πρόβλημα στην πραγματική του βάση.
Εάν δεν φύγουν με συγκεκριμένους όρους κάποιοι από τον δημόσιο τομέα, δεν θα βοηθηθούν ούτε η συντριπτική πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων -και δη εκείνοι που έχουν υποστεί άδικα τις οριζόντιες μειώσεις- ούτε το 1.200.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που τείνουν να φτάσουν το 24% τους επόμενους μήνες!
Από την άλλη πλευρά, το πνεύμα της Λαγκάρντ, αλλά και των Γερμανών σε σχέση με την πορεία εξόδου από την κρίση δείχνει κα τις εμμονές τους. Η ανάπτυξη δεν θα έρθει όταν ο γάιδαρος του Χότζα θα έχει πεθάνει, η ανάπτυξη θα σώσει τον γάιδαρο από τον θάνατο. Εκεί όμως που έχουν δίκιο είναι ότι επί δύο χρόνια εισέπρατταν το «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».
Από εκεί ξεκινούν πάρα πολλά, καθώς και όλα τα καψώνια που έχουμε υποστεί τους τελευταίους μήνες. Κυρίως όμως αυτό που θα πρέπει να πετύχει η σημερινή κυβέρνηση γρήγορα -αν θέλει να αποφύγει τη γρήγορη φθορά και τον εγκλωβισμό- είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πιστωτών και των εταίρων ότι μπορεί να υλοποιήσει σχεδιασμούς.
Την ίδια ώρα οι συνθήκες στην Ευρώπη δεν είναι κακές. Οι αγορές την αφήνουν να πάρει ανάσα και δίνουν πίστωση χρόνου στους Γερμανούς να υλοποιήσουν αυτά που συναποφάσισαν με τον Νότο. Φυσικά και υπάρχουν ερωτήματα. Ποια; Το πόσο και πότε θα ενισχυθεί ο μηχανισμός στήριξης για να χρηματοδοτήσει τις χώρες του Νότου. Και φυσικά αυτό δεν αναιρεί τις υποχρεώσεις τους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Το ζήτημα είναι πώς θα γίνει αυτό και ποιος θα είναι ο δρόμος ανάκαμψης της Ευρώπης που βυθίζεται στην ύφεση, όπως δείχνουν τα στοιχεία του PMI τώρα για τη γερμανική οικονομία. Κατά κύριο λόγο, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής σηματοδότησαν το εξής: τoν διαχωρισμό της χρηματοδότησης των κρατικών αναγκών από τις τραπεζικές, που οδηγεί σε βελτίωση της ποιότητας των κρατικών ομολόγων, κι αυτό γιατί το κρατικό χρέος δεν επιβαρύνεται με το τραπεζικό. Ετσι, με τη βελτίωση των τιμών των κρατικών ομολόγων οι τράπεζες θα μπορέσουν να βελτιώσουν και τα χαρτοφυλάκιά τους. Αυτά σίγουρα είναι κάποια πρώτα οφέλη. Το ερώτημα, όμως, είναι πώς θα υλοποιηθούν τα αναπτυξιακά πακέτα και πώς θα χρηματοδοτηθούν. Και το κυριότερο, πώς θα διασωθεί και αποκατασταθεί το επίπεδο διαβίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί από εκεί θα κρίνεται η εκάστοτε κυβέρνηση.
H περίοδος είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Η νέα κυβέρνηση καλείται να αποδείξει σε εταίρους και πιστωτές ότι η εκτροπή της οικονομίας την τελευταία διετία είναι μαγική εικόνα. Πράγματι, υπό όρους θα μπορούσε -και μπορεί- να είναι έτσι. Γιατί μόνο μια κυβέρνηση που δεν θα ήθελε να μειώσει το Δημόσιο, δεν θα έδινε ποτέ κίνητρα, δεν θα διευκόλυνε ποτέ τις ιδιωτικές επενδύσεις και, κυρίως, θα λειτουργούσε με κοντόφθαλμη μικροπολιτική θα οδηγούσε τη χώρα στη σημερινή αναξιοπιστία. Είναι όμως πολύ αργά ή υπάρχει ακόμα και τώρα χρόνος για μια σύνθεση οικονομικής πολιτικής που θα δώσει μήνυμα σε εταίρους και πιστωτές ότι μπορούμε με προσαρμογές και διευκολύνσεις να παραμείνουμε στο ευρώ; Και αν δεν είναι σοβαρό κίνητρο η απόσχιση χρέους ύψους 50 δισ. ευρώ, τότε ποιο είναι;
Για την επόμενη μέρα, όσο απαράδεκτος είναι ο Ράιχενμπαχ όταν ανοίγει και πάλι το θέμα του μισθολογικού κόστους άλλο τόσο λανθασμένη είναι η γραμμή των τριών περί μη απολύσεων στο Δημόσιο. Και επειδή από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε επαναλάβει πολλές φορές τα περί δικαίωσης της Αριστεράς διαχρονικά σε πάρα πολλά ζητήματα, τα αντανακλαστικά της θα πρέπει να δουν το πρόβλημα στην πραγματική του βάση.
Εάν δεν φύγουν με συγκεκριμένους όρους κάποιοι από τον δημόσιο τομέα, δεν θα βοηθηθούν ούτε η συντριπτική πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων -και δη εκείνοι που έχουν υποστεί άδικα τις οριζόντιες μειώσεις- ούτε το 1.200.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που τείνουν να φτάσουν το 24% τους επόμενους μήνες!
Από την άλλη πλευρά, το πνεύμα της Λαγκάρντ, αλλά και των Γερμανών σε σχέση με την πορεία εξόδου από την κρίση δείχνει κα τις εμμονές τους. Η ανάπτυξη δεν θα έρθει όταν ο γάιδαρος του Χότζα θα έχει πεθάνει, η ανάπτυξη θα σώσει τον γάιδαρο από τον θάνατο. Εκεί όμως που έχουν δίκιο είναι ότι επί δύο χρόνια εισέπρατταν το «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».
Από εκεί ξεκινούν πάρα πολλά, καθώς και όλα τα καψώνια που έχουμε υποστεί τους τελευταίους μήνες. Κυρίως όμως αυτό που θα πρέπει να πετύχει η σημερινή κυβέρνηση γρήγορα -αν θέλει να αποφύγει τη γρήγορη φθορά και τον εγκλωβισμό- είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πιστωτών και των εταίρων ότι μπορεί να υλοποιήσει σχεδιασμούς.
Την ίδια ώρα οι συνθήκες στην Ευρώπη δεν είναι κακές. Οι αγορές την αφήνουν να πάρει ανάσα και δίνουν πίστωση χρόνου στους Γερμανούς να υλοποιήσουν αυτά που συναποφάσισαν με τον Νότο. Φυσικά και υπάρχουν ερωτήματα. Ποια; Το πόσο και πότε θα ενισχυθεί ο μηχανισμός στήριξης για να χρηματοδοτήσει τις χώρες του Νότου. Και φυσικά αυτό δεν αναιρεί τις υποχρεώσεις τους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Το ζήτημα είναι πώς θα γίνει αυτό και ποιος θα είναι ο δρόμος ανάκαμψης της Ευρώπης που βυθίζεται στην ύφεση, όπως δείχνουν τα στοιχεία του PMI τώρα για τη γερμανική οικονομία. Κατά κύριο λόγο, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής σηματοδότησαν το εξής: τoν διαχωρισμό της χρηματοδότησης των κρατικών αναγκών από τις τραπεζικές, που οδηγεί σε βελτίωση της ποιότητας των κρατικών ομολόγων, κι αυτό γιατί το κρατικό χρέος δεν επιβαρύνεται με το τραπεζικό. Ετσι, με τη βελτίωση των τιμών των κρατικών ομολόγων οι τράπεζες θα μπορέσουν να βελτιώσουν και τα χαρτοφυλάκιά τους. Αυτά σίγουρα είναι κάποια πρώτα οφέλη. Το ερώτημα, όμως, είναι πώς θα υλοποιηθούν τα αναπτυξιακά πακέτα και πώς θα χρηματοδοτηθούν. Και το κυριότερο, πώς θα διασωθεί και αποκατασταθεί το επίπεδο διαβίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί από εκεί θα κρίνεται η εκάστοτε κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου